داستانی است از همان سنخ داستانها که در کودکی هایمان می خواندیم. با همان ادبیات، اما با موضوعی متفاوت. قصه ی انسان و خدا. روایتی است برای درهم شکستن قالب هایی که در ذهنمان شکل گرفته. قالب هایی که برای ما ترجیح داده شده نه اینکه خود آن را انتخاب کرده باشیم. کمی ساختارشکنی با فرمول هایی که از همان ساختار به امانت گرفته شده. مابقی را به عهده خود خواننده می گذاریم.

ویرجینیا وولف: نوشتن یعنی نومیدی مطلق و نومیدتر از نویسنده، نویسنده ایست که نمی نویسد.